Na 9 maanden ‘Garnaaltje’ is hij daar eindelijk, onze prachtige zoon Nicolas! 🙂 Net als zijn mama die soms al eens ergens enkele minuten te laat arriveert, was ook Nicolas nog nergens te bespeuren op 30 mei. Mijn gynaecologe legde alvast een datum vast om ingeleid te worden. Je hoopt natuurlijk dat alles zo natuurlijk mogelijk verloopt, maar ik bleef maar denken aan het feit dat het bij mijn zus en mama ook niet bepaald van een leien dakje liep om mijn neefjes en mezelf op de wereld te krijgen. Tegenwoordig laten ze een zwangerschap maar maximaal één week overtijd gaan, en in Sint-Niklaas beval je niet met je eigen gynaecoloog. Elke gynaecoloog is bepaalde dagen aanwezig en die begeleidt jouw bevalling dan. Ok, daar had ik me al bij neergelegd.
Truken van de foor
Na de monitor bleek op 31 mei dat ik nog steeds maar 1 cm ontsluiting had, net hetzelfde als 2 weken voordien. Bummer zeg. We schakelden dus een versnelling hoger in het toepassen van de ‘truken van de foor’ die een bevalling zouden kunnen opwekken: tonic drinken voor de kinine, extra veel wandelen, trappen lopen, squatten, op kasseibanen gaan rijden, dingen waar je zeker al van hoorde maar die ik hier niet ga beschrijven, tot acupuctuur. En op woensdag had ik toch wel 4 cm ontsluiting zeker! Dolblij was ik uiteraard, want dat betekende dat we niet donderdagavond naar het ziekenhuis zouden moeten (voor een ballon), maar slechts vrijdag om half 7 ‘s morgens. Ergens bleef ik hopen dat Nicolas zich nog spontaan zou gaan aanbieden.
Twijfels
Op donderdag gingen we nog eens langs bij de vroedvrouw omdat ik niet 100% zeker was dat de inleiding na 5 dagen de juiste zet was. Zouden we hem geen tijd geven tot na het weekend? Misschien kwam hij dan wel vanzelf? Tegelijk begon ik me zeer ‘olifantig’ te voelen en had ik het wel gehad met die dikke buik: ik was er klaar voor om onze zoon te ontmoeten. Toevallig liepen we een vriendin tegen het lijf die in het operatiekwartier werkt van AZ Nikolaas dus ik zei al lachend: “Ik hoop jou morgen NIET tegen te komen hé! :-)” Haha jaja!
D-day: Inleiding
‘s Morgens vroeg op vrijdag werden we door een superlieve vroedvrouw naar de arbeidskamer geleid, waar ik de pilletjes kreeg om de bevalling in te leiden. Ik las wat in de Humo (‘Wat is er mis met onze vis’) en voelde de weeën langzaam opkomen. Mijn V. heeft me hierin fantastisch ondersteund, hij zou een perfecte vroedman zijn! De ontsluiting ging van 4 naar 5, en dan naar 8 cm. Even dachten we erover na om een epidurale te nemen, maar het ging zo vlot dus het ging wel niet al te lang meer duren zeker? Toen we 10 cm hadden, gingen we naar de verloskamer.
Yes, het deed allemaal veel pijn. Maar ik vond het bijzonder moeilijk om te weten in welke richting ik nu juist moest persen. En waren die weeën eigenlijk wel sterk genoeg? Nicolas bleek zijn hoofdje gedraaid te hebben, dus hoe hard ik ook perste, hij maakte geen vorderingen in het geboortekanaal. Na 1,5 uur persen, een andere houding, en een vroedvrouw die op mijn buik ging liggen om druk te zetten, nam de gynaecoloog de beslissing dat het een keizersnede zou worden. Mijn pijp was uit, ik was op, dus ja, op naar het operatiekwartier alstublieft, zo snel mogelijk.
Daar aangekomen was weer iedereen zo lief, toen ik tussen de weeën de epidurale verdoving in mijn rug kreeg ingeplant. En daar was mijn vriendin, die ik liever niet had ontmoet op vrijdag, maar nu het zo ver was, vond ik het eigenlijk zeer leuk dat ze er was 🙂
De keizersnede verliep gesmeerd, Nicolas was al aan het schreeuwen terwijl hij nog half in mijn buik zat (Apgar-score 11/10!) en ik zag hem door de plastic folie. Hij was zo mooi! We hadden ons voorbereid op een witte baby vol lichaamssmeer, maar als je overtijd bent, is die blijkbaar volledig in de huid getrokken. Onze zoon was dus mooi roze bij zijn geboorte. V. werd heel erg betrokken bij de eerste testen en nadien werd onze zoon op mijn borst gelegd. Ik was op slag verliefd!
De relativiteitstheorie van de bevallen vrouw
Ik maakte op aanraden van vriendinnen en de vroedvrouw een ‘Geboorteplan’ op. Dit is een communicatiemiddel waarmee je kan aangeven wat je liever wel, en liever niet hebt dat er gebeurt tijdens je arbeid en je bevalling. Bv. een beperking op het aantal keer dat je getoucheerd wordt, wil je een lavement, enzovoort. Zo had ik aangegeven dat ‘als’ het een keizersnede moest worden, ik graag een ‘gentle sectio’ wilde. Dan laten ze je kindje als het ware zelf uit je buik kruipen. Ik maakte een praatje met de gynaecoloog tijdens de operatie, en volgens hem is dat niet steriel, dus dat gingen we niet doen. And really, I couldn’t care less. Toen alles achter de rug was en ze mijn buik aan het hechten waren, vroeg ik hem: hé, ‘heeft V. eigenlijk de navelstreng doorgeknipt?’, want ik dacht dat papa’s dat altijd deden. – ‘Neen, dat hebben wij gedaan.’ Dat er op mijn geboorteplan stond dat ik graag wilde dat de navelstreng zou ‘uitgeklopt’ worden, heb ik niet meer vermeld 🙂 Want eerlijk, wanneer je daar ligt, doen zo’n dingen er allemaal niet meer toe. Je bent gewoon blij dat ze je kind uit je buik hebben gekregen en dat het helemaal gezond is. Alle extraatjes voor de romantiek of voor zijn gezondheid (het uitkloppen van de navelstreng zou voor meer ijzer in het bloed zorgen) worden dan zeer futiel.
Liefs,
SVRine x x x
