Obstacle runs, wat is me dat voor zelfkastijding

In oktober liep ik mijn eerste obstacle run. Je kent het intussen wel, zo’n wedstrijd waarin het lopen maar bijzaak is naast de soms aartsmoeilijke obstakels die je moet overwinnen. Het uitgekozen event was de “Disaster Run” (Run for our lives) op het recreatiedomein De Ster in Sint-Niklaas. Vriend en vriendin hebben me serieus moeten overtuigen om deel te nemen, maar uiteindelijk gaf ik toe om de 5 km van deze ‘Disaster Run’ uit te proberen, terwijl de mannen de 10km voor hun rekening namen. Dicht bij huis, nadien snel thuis in een warme douche, een gezellige zondagactiviteit, dacht ik! Viel me dat even tegen zeg 🙂

We hadden geluk met het weer, de zon was vrij vaak van de partij. Als we niet in de laatste wave van de dag waren ingedeeld, hadden we ze waarschijnlijk nog vaker gezien.

De obstakels

1. De Start. Over een muur klauteren. Gelukkig waren onze sterke mannen bij ons om ons een zetje te geven. Ben ik de enige die zich afvraagt wat je dan moet doen eens je bovenop zit? Gewoon springen dus. Veilig geland, dus alles in orde met obstakel 1. Proud!

2. Een tractorband opheffen en kantelen tot je 10 meter verder bent en ook weer terug. Ik kreeg hem eerst niet eens van de grond maar met de juiste techniek lukte het dan toch. Proud!

3. Een zandzak op je rug heffen en daarmee zeer ver lopen of wandelen. Ik kreeg de zandzak nauwelijks opgetild. Een lieve jongen bood me een kapotte zandzak aan waar toevallig al de helft uit was verdwenen. Die cameraderie – je helpt elkaar als het niet vanzelf gaat, is wat de obstacle runs onderscheidt van gewone loopwedstrijden. Met een beetje trishen was deze hindernis dus ook genomen!

4. Op je knieën in de modder onder prikkeldraad kruipen, over een afstand van 100 meter. Het was daar (al) dat het me begon te dagen dat dit soort toestanden misschien toch niet echt iets voor mij is. Maar doorbijten SVRine! Verstand op nul, en je poep laag genoeg houden zodat je met je broek niet aan die verdomde prikkeldraad blijft hangen. Wat uiteraard wel gebeurde, net zoals mijn rug met een bloedende schram tot gevolg. Ik bleef als een robot verder ploeteren tot de pijn in mijn knieën (er bleken steentjes in die modder te zitten) en de toeschouwers met een goedbedoelde “Komaan, lager! Doorgaan!” me deden beseffen: wat zit ik hier eigenlijk te doen? Ik vind dit helemaal niet leuk, ik vind dit zelfs bestiaal, mens-onwaardig, dehumanizing en zoveel meer! Na enkele kniestapjes meer stapte ik dus gewoon uit de modder op het gras, ik had het wel gehad met obstakel nummer 4. Liepen we dus gezellig verder door het bos, terwijl die modderresten begonnen te plakken in de bloedende wondjes op mijn knieen. Pikken!

5. Enkele steile bergen op en neer (uit veiligheid op de poep, smerig ben je toch al) lopen, een tafel en een trap. Obstakels zoals ik ze liever heb.

6. Afdalen in het meer van De Ster. Het is dan wel oktober, het water is frrreezing koud, maar water hoort nu eenmaal bij een obstacle run. Het kwam dan ook als geroepen om die vuile modder van mijn lijf te spoelen.

7. Een stellingbouwer had een soort ‘schuif af’ gebouwd aan het meer, waarvan je van 4 meter hoog het water in tuimelde. De aangeraden techniek werd bovenaan uitgelegd (benen opplooien, en dan een bommeke doen!) maar vriendin en ik kwamen allebei een beetje fout neer, op de borstkas. Compleet nat, koud en snakkend naar adem kwam ik uit het water, en we wandelden verder. Dit was geen fijne sprong.

8. Wat in ondiep water wandelen, dat viel wel mee. In het tweede gedeelte lag er echter een rooster boven het water. Mijn lief was gelukkig in de buurt om me af te raden dit obstakel te nemen wegens te koud. Ik vond het eigenlijk vooral claustrofobisch en ben er dus niet aan begonnen.

9. Via touwen als een Tarzan naar de overkant gaan. Typische klim- en grijpoefeningen waar ik al sinds de turnles vroeger problemen mee heb. Ik liet het zonder schuldgevoel aan me voorbij gaan.

10. De zwembad-glijbaan van de Ster. Leuke regenboogkleuren en wat een nostalgie! Alleen weer wat natter.

11. Lopen op zand, wat ik normaal gezien vreselijk moeilijk vind, was hier een welkom rustpunt. Tussendoor een labyrint van paletten waar je gebukt moet doorlopen was nog een origineel tussendoortje.

12. Klauteren over autobanden, kruipen over boomstammen klein en groot, de vermoeidheid begon zijn tol te eisen. Gelukkig maakte het zicht op de visvijver wat goed. Afdalen in een beek met modder heb ik enkel gedaan door de aanmoedigingen van vriendin S. Je zakt tot je knieën in de modder, alles trekt vacuüm en je bent bijna je schoenen kwijt. Wat heeft dit nog met sport te maken?

13. Het laatste obstakel in de open ruimte leek me heel gevaarlijk maar ik deed het dan toch. Een ladder met heel grote vierkanten beklimmen, overstappen op een net en zo naar beneden gaan, terwijl je bespoten wordt met harde stralen koud water. Wie heeft zo’n dingen eigenlijk uitgevonden? Wie schept er plezier in om zelf of andere mensen zo te laten afzien? Als ik aan sado-masochisme zou willen doen, ken ik leukere manieren om dat te doen.

14. Bij het laatste obstakel heb ik in de helft afgehaakt. Alweer jezelf de hoogte intrekken, deze keer tussen de ijsblokjes, het werd me te veel.

5 Tips als je aan een obstacle run wil meedoen:

  1. Doe het alleen als je het lopen van de aangeduide kilometers met je vingers in de neus kan volbrengen
  2. Doe een lange spannende sportbroek aan, dan heb je minder kans op snijwondjes en schrammen. Ik dacht dat een short slimmer was wegens het vele water, maar dat was fout gedacht.
  3. Draag slechte kleren waar je niet te veel aan gehecht bent. Je schoenen worden modderklompjes en het gevaar van de prikkeldraad ligt op de loer.
  4. Let heeel goed op wat je doet en waar je je voeten zet. Een ongeluk is snel gebeurd, en daar zijn nogal wat mogelijkheden toe tijdens een obstacle run.
  5. Probeer in een van de eerste waves ingedeeld te worden.

Die cameraderie van het begin, daar hebben we naargelang het vorderde nog maar weinig van gemerkt. Vermits we in de laatste wave zaten, waren er niet veel (eigenlijk geen) mensen rondom ons om ons aan te moedigen of een extra zetje te geven.

Het is voor mij moeilijk te begrijpen wat mensen grappig of leuk vinden aan pijn en kou lijden, waar je dan nog eens veertig euro voor moet betalen ook. Is het door onze saaie kantoorjobs? Hebben we heimwee naar de tijd dat we elke dag als voedsel-verzamelaar op avontuur moesten gaan om te overleven?

Blijkbaar heeft ook mijn eigen onhandigheid mijn kwetsuren in de hand gewerkt, de anderen hadden hier blijkbaar helemaal geen last van.

Mijn volgende loopwedstrijd zal dus een gewone stijlvolle run op asfalt zijn, ik kijk er al naar uit! 🙂

Update 2019: Ik heb sindsdien nooit meer een wedstrijd gelopen, noch met obstakels, noch op asfalt… 

SVRine

XXX

2 thoughts on “Obstacle runs, wat is me dat voor zelfkastijding

  1. Ik wil dat ook al altijd eens doen, gewoon om eens te zien of ik dat zou kunnen (waarschijnlijk niet). Toch nog eens over nadenken als ik je eerste tip lees. Leuk geschreven!

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.